Republika Federalna Niemiec (RFN)
U podwalin państwowości Republiki Federalnej Niemiec leżała konstytucja z 23 maja 1949 roku. Stolica nowego państwa zostało Bonn. W pierwszych wyborach do Bundestagu zwyciężyło CDU/CSU. Kanclerzem został Konrad Adenauer (był kanclerzem w latach 1949-63), a prezydentem Theodor Heuss. Prozachodni charakter Republiki Bońskiej podkreślało uczestnictwo w Planie Marshalla (1948), Radzie Europy (1950) oraz NATO (1955). Podwaliny gospodarczej potęgi Niemiec Zachodnich stanowiło z kolei członkostwo w EWWiS (1951), EWG i EURATOM (1957). W latach sześćdziesiątych na skutek spowolnienia gospodarczego oraz strajków studenckich (1964 i 1968) powstała koncepcja zgody narodowej, w myśl której w 1966 rząd utworzyła tzw. Wielka Koalicja, składająca się z z CDU/CSU oraz SPD. Kanclerzem został Kurt Kiesinger a wicekanclerzem Wiily Brandt.
Lata 70 - Rządy Brandta i Schmidta
Lata siedemdziesiąte to czas rządów liberalno-lewicowych (rządy W. Brandta 1960-74 oraz Helmuta Schmidta 1974-82) , era ocieplenia w stosunkach ze Wschodem oraz walka ze skutkami kryzysu energetycznego (1973). W latach 1970-73 w ramach tzw. układów wschodnich RFN poprawiła swoje relacje z ZSRR oraz innymi państwami bloku wschodniego. W roku 1970 podpisano układ o normalizacji stosunków z Polską, w 1972 z NRD. W 1973 roku znormalizowano stosunki z Czechosłowacją i nawiązano relacje dyplomatyczne z Bułgarią oraz Węgrami. Republika działała też aktywnie na rzecz rozbrojenia na forum międzynarodowym, czego wyrazem było zaangażowanie w proces rozbrojeniowy układów SALT I i II oraz podczas procesu Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) w 1975 roku. Lata siedemdziesiąte to również era lewicowych organizacji terrorystycznych. Jedna z nich, Frakcja Czerwonej Armii (RAF) dokonała nawet wielu porwań i morderstw niemieckich biznesmenów (między innymi Hannsa Martina Schleyera), co skutkowało poważnym kryzysem społeczno-politycznym w 1977 roku. Wydarzenia te przeszły do historii jako tzw. „niemiecka jesień” (Deutscher Herbst). Działaniami RAF w pierwszym okresie jej istnienia kierowali Hans Baader oraz Urlike Meinhof, a sama organizacja wspierana przez Stasi miała związki z palestyńskimi terrorystami.
Okres Rządów Helmuta Kohla
W roku 1982 władzę przejęli chadecy z CDU/CSU wraz z liberalną FDP. Nowym kanclerzem został Helmut Kohl, który sprawował ten urząd do 1998 roku. Wyzwaniem dla nowego rządu była walka z inflacją, która nasiliła się po drugim kryzysie naftowym (1979) oraz uporanie się z rosnącym bezrobociem, które w ciągu 10 lat od 1975 roku niemalże się podwoiło (8,9% w 1985). Era Kohla to również doktryna praktycznej współpracy z NRD. W 1984 doszło w Moskwie do pierwszego spotkania Kohla z przywódcą NRD Erichem Honeckerem. W 1987 Honecker jako pierwszy przywódca Niemieckiej Republiki Demokratycznej udał się z oficjalną wizyta do Niemiec Zachodnich. Erozja komunizmu w 1989 roku położyła kres podziałowi Niemiec na dwa odrębne Państwa.